پس از نه روز مذاکره بسیار فشرده و تلاش های فراوان فرزندان انقلاب در سیزده فروردین بیانیه ای در دانشگاه پلی تکنیک شهر لوزان سوییس توسط محمدجود ظریف و موگرینی قرایت شد.
در سالی که به واسطه فرصت ها و چالش های پیش رو به نام " دولت و ملت، همدلی و همزبانی" نام گرفت.اولین میدان آزمون برای تحقق این شعار فراهم آمده است. مذاکرات فشرده لوزان و با صدور بیانیه مطبوعاتی آن افکار عمومی دنیا را درگیر خود کرد. جو ناشی از مذاکرات طوری بود که طرف های درگیر موضوع دو جریان صفر و یکی را شکل دادند. عده ای توافق (بخوانید بیانیه یا چار چوب مفهومی) را کوبیدند و بعضی آن را آنقدر ارج نهادند که انگار به آرمان هایشان رسیده اند.
عده ای به دفاع از هر آنچه مربوط به مذاکرات هسته ای است میپردازند و همچنین عده ای مخالفت با هر آنچه در مذاکرات است. در این بین خود مذاکرات هم مهم نیست و صرفا مخالفت این دو گروه مهم میگردد. عده ای هم در این بین میگویند صبر کنیم تا ببینیم رهبری چه می فرمایند. که امام خامنه ای در اول مرداد سال نود و سه در دیدار دانشجویان به این سخن پاسخ داده اند:
"نسبت به اشخاص، نسبت به جریان ها، نسبت به سیاست ها، نسبت به دولت ها موضع داشتت باشید،نظر داشته باشید. این جور نیست که شما باید منتظر بمانید، ببینید که رهبری درباره فلان شخص ، یا فلان حرکت، یا فلان سیاست چه موضعی اتخاذ میکند که بر اساس آن، شما هم موضع گیری کنید؛ نه اینکه کارها را قفل خواهد کرد.رهبری وظایفی دارد، آن وظایف را اگر خدای متعال به او کمک کند و توفیق بدهد، عمل خواهد کرد؛ شما هم وظایفی دارید؛ به صحنه نگاه کنید، تصمیم گیری کنید؛منتها معیار عبارت باشد از تقوا؛معیار ،تقوا باشد،"
البته این فضا، برای ما یک فرصت است.برای محک زدن میزان تقوا بالاخص تقوای سیاسی است.
حال بعد از ان مقدمه به سراغ بحث اصلی برویم.