اگر نگاهی هر چند کوتاه به تاریخ صدر اسلام و تبارشناسی جریان های منحرف در آن برهه بیاندازیم،کاملا جرقه های اسلام هراسی و در مرحله بعد مسلمان ستیزی بر ما آشکار میگردد.حال از آن روزگار چهارده سده میگذردو همان افکار نژادپرستانه و شرک آلود پابرجاست.این در حالیست که سردمداران امروزی آن روزگار مدعی هستند که دیگر صاحب آن تفکرات نیستند و خصومت در وجودشان موج نمی زند ولیکن درست برعکس ادعاهایشان از رفتار گذشتگان خود رونوشت برمی دارند.
پروژه اسلام هراسی غرب با هدف عدم امکان شناخت مردم غرب از اسلام حقیقی کلید خورده است.سردمداران این پروژه می خواهند مردم با اسلامی غیر حقیقی و پر از الحاقات بیهوده آشنا شوند.آنها می دانند اگر مردمشان با اسلام حقیقی آشنا گردند،دیگر مبنای پوچچ لیبرالیسم و کمونیسم بر همگان آشکارتر میگردد.
اساسا غرب برای بقای خود مجبور به کلید زدن همچنین پروژه هایی است،زیرا مبانی عقلی بسیار سستی داردکه شیوع اسلام حقیقی سبب از هم پاشیدگی آن میگردد.
اسلام هراسی که توسط غرب دنبال میگردد،دو گونه اصلی دارد:
الف)اسلام هراسی سلبی:اسلام هراسی سلبی توسط بازیگر عامل و از ناحیه بیرونی تولید می شود.که در قالب سیاست های زیر دنبال میگردد:
*بزرگنمایی:بازیگر عامل موضوعاتی که بین گفتمان جامعه مخاطب و اصول گفتمانی اسلامی غیر مشترک است شناسایی و سپس با ابزار های مختلف اعم از رسانه های گوناگون با هدف ایجاد حساسیت منفی شروع به بزرگنمایی می کند. مانند قضایای قصاص ، اعدام و ...
*تحریف:تلاش برای تحریف اصول گفتمان اسلامی و تبیین آنها در قالب نظریه ها و یا الگوهای عملی ای که مورد تنفر جامعه مخاطب،محور اصلی این سیاست است.به طور مثال اقدامات گسترده آمریکا ضد جمهوری اسلامی ایران و تلاش برای تحریف تصویر ایران اسلامی در انظار جامعه جهانی.
توسعه مرز های انقلاب اسلامی منجر به این شده است که گفتمان رقیب لیبرال برای صیانت از هژمونی خود میزان جذابیت گزاره های اسلامی با تحریف تصویر ایران کاهش می دهد.
*جایگزینی:در این سیاست عملکرد یا روش های به کار گرفته شده توسط برخی از مسلمانان به جای اصول و مبانی اسلامی به جامعه مخاطب عرضه میگردد که هدف آن سلب مزایای مثبت گفتمان اسلام حقیقی است.به طور مثال معرفی کردن اسلام آمریکایی
ب)اسلام هراسی ایجابی:سیاست های سلبی مبنای اسلام هراسی را تشکیل می دهد.اما اسلام هراسی ایجابی بر برداشت ها،تصمیم ها و نوع رفتارهای بازیگران مسلمان استوار است.
که سیاست های آن عبارتند از:
*افراط گرایی:وظیفه افراط گرایی توسط بازیگران مسلمان تایید تصاویر تولید شده از ناحیه اسلام هراسی است.برای مثال: واکنش افراطی برخی از گروه ها و دولت های اسلامی در تقدیر و بزرگداشت حادثه یازده سپتامبر
*تایید و تجویز خشونت ورزی: اسلام دین صلح و سلام است و اصول جنگاورانه اسلام در چارچوب صلح است.اما برخی اصول جنگاورانه را به عنوان اصول اصلی اسلام معرفی می کنند.به طور مثال کسانی
می آیند و مفهوم توحید را آنقدر تقلیل می دهند تا به نابودی شرک می رسند و با معادل قرار دادن هر غیر مسلمان با مشرک،رسالت ذاتی اسلام را از بین بردن غیر مسلمانان می دانند.
*تولید بحران در سرمایه اجتماعی: سرمایه اجتماعی مهم ترین رکنی است که سیاست های تحول و توسعه را حمایت و ممکن می سازد. و این تولید بحران ما را به جایی هدایت می کند تا بین جایگاه هر بازیگر در نظام بین المللی و سرمایه اجتماعی او ارتباطی مستقیم و دقیق را قایل شویم و این یعنی قدرت نرم. از این منظر مجموع سیاست هایی که به نوعی به زوال سرمایه اجتماعی منجر می شود از طریق دامن زدن به بی اعتمادی پدیده "اسلام هراسی" را تقویت می کند.
در حدود بیست سال گذشته تبعیض های از قبل برنامه ریزی شده علیه مسلمین اعمال گشته است.حتی مسلمانان را از حداقلی ترین حقوق اجتماعی محروم کرده اند. این گونه تبعیض ها از یازده سپتامبر به بعد به بهانه ی آن ادعای واهی غرب تشدید گشته است. این در حالیست که موج فزاینده بیداری اسلامی با محوریت ایران قطب بندی نوینی را ایجاد کرده است.تجربه نشان داده است هر کجا که مسلمانان در کسوت یکپارچگی و انسجام بوده اند، این گونه فعالیت های اسلام هراسانه و اسلام ستیزانه افزایش یافته است.
نامه مقام معظم رهبری به جوانان اروپایی و آمریکای شمالی مهر تاییدی بر این مدعاست و از آن میتوان به عنوان سدی محکم و بت شکن بر جریان سنگین اسلام هراسی در غرب تلقی نمود.
اگر ما نگاهی به اصول طراحی شده اسلام هراسی توسط غرب بیندازیم، کاملا قضایای سلمان رشدی و یازده سپتامبر و شارلی ابدو و چپل هیل و ... برای ما روشن می گردد.
غربی ها از ما توقع دارند در برابر اقدامات اسلام هراس انگیزانه آنها ساکن بنشینیم. اما آنها سخت در اشتباهند.زیرا تهاجمات بیهوده آنها هیچ وقت بی پاسخ نمی ماند و حتی ممکن است به ضرر اتباع غربی و آمریکایی تمام گردد و از سازمان های مثلا مدافع حقوق بشر انتظار می رود که این پدیده را به عنوان یکی از جنایات بزرگ علیه بشریت و نقض حقوق بشر مطرح سازند،گر چه این گوشزد ها بیهوده است.
