قبل از هجرت پیامبر به مدینه شخصی به نام ابو عامر مریدان بسیاری داشت. وی با آمدن پیامبر، با آن بزرگوار همراهی نکرد. ابو عامر بعدها به رومیان پیوست. در آن برهه زمانی ابو عامر به منافقین مدینه نامه ای فرستاد، مبنی بر اینکه تا وی با لشکری از رومیان بر علیه پیامبر قیام میکند، آنها برای وی پایگاهی در مدینه تاسیس کنند. منافقین برای تبلیغات وی مسجدی درست کردند، آنها برای کسب وجاهت مسجد از پیامبر درخواست کردند که به این مکان تشریف بیاورند. در همین اوان بود که بر پیامبر وحی شد که این مسجد جز ضرر، سودی دیگری ندارد. این مسجد بعد ها به ضرار معروف گشت، که به دستور پیامبر طبق یک عملیات ضد نفوذ منهدم گشت.
تاریخ اسلام قصه پر پیچ و تاب نفوذ را در هر برهه ای تجربه کرده است. مهم تر از مسئله نفوذ، نفوذ پذیران هستند. در جریان تاریخ پیامبر اعظم یکی از نفوذ پذیران شخصی به نام عبید ا... بن عبید بود، که نفاقش در جریان احد معلوم شد.در زمانی که وقتی سپاه اسلام در مدینه قرار گرفت، با یک لشکر سیصد نفری عقب کشید و در مورد او سوره منافقون نازل شد و همچنین وی می خواست دو قطبی مهاجرین و انصار را در یکی از غزوات پیاده سازی کند.وی از اولین کسانی در طول تاریخ اسلام بود، که می خواست دو قطبی ایجاد کند.
در مسیر تاریخ علما هم قصه نفوذ هم جریان دارد. وقتی یکی از خلفا در باب اینکه بعد از او حضرت امیر المومنین علی(علیه السلام) برای خلافت مناسب است یا خیر. وی در باب همین موضوع از یک یهودی مشاوره گرفت و در راستای همین مشورت به این نتیجه رسید که حضرت مولی الموحدین علی(علیه السلام) اصلا برای خلافت بعد از او مناسب نیست. داستان نفوذ حتی در تاریخ کذایی یزید هم جاری است. وقتی قضیه قیام اباعبدا... به دربار یزید رسید، وی در اثر مشورت با یک مشاور غیر مسلمان، عبیدا... بن زیاد را به حاکمیت کوفه منصوب کرد و به همین منوال فاجعه کربلا هم قصه پر غصه نفوذ رقم زد. آنوقت عده ای از خدا بی خبران در روزنامه های زنجیره ای میگویند که ائمه بعد از کربلا عقلانی عمل کردند و حرفی از بی بصیرتی و بی تدبیری مترسکان سیاستمدار آن موقع به زبان جاری نمی کنند.
در دستگاه امیرالمومنین نفوذ به هیچ عنوان مطرح نبود، قضیه ای که قلب را به درد وادار میسازد، مسئله نفوذ پذیران در دستگاه حکومتی این مقتدر مظلوم بوده است. یکی از این نفوذ پذیران فردی به نام اشعث بود، وی از دو دوقطبی سازان حرفه ای بوده است. او در شکل گیری خوارج نیز شریک بوده ، اما در ظاهر مخالف سر سخت آنها بوده است. در یکی از غزوات امیرالمومنین، معاویه توسط شخصی به اشعث پیغام می دهد که تنها فردی که او در سپاه علی(علیه السلام) قبول دارد، اشعث است و وی را به نزد خود فرا می خواند. معاویه در این ملاقات به اشعث توصیه میکند که جنگ و جدال هیچ فایده ای ندارد، بیایید بدون خونریزی به این معرکه پایان دهیم.اشعث بعد از برگشت از ملاقات با معاویه در سپاه امیرالمومنین شروع به سخن گفتن و ترغیب کردن سپاهیان به عدم جنگیدن و جدال میکند. وقتی خبر این تبلیغات اشعث به گوش معاویه میرسد. معاویه تیر خلاص را میزند و فردا صبح به سپاهیانش دستور میدهد تا قران ها را به نیزه کنند، و می شود آنچه می شود.
اشعث خوارج را در موارد گوناگون علیه امیرالمومنین تحریک میکند که حتی به شهادت رسیدن امیرالمومنین توسط ابن ملجم نتیجه همین تحرکات اشعث بوده است. شناختن ابعاد شخصیتی یک نفوذ پذیر، شناختن شخص اشعث کافیست. به نظر نویسنده اشعث دایره المعارف یک نفوذ پذیر بالقوه و بالفعل است.
حضرت عباس (علیه السلام) هم برای این جوانمردی ها و ایستادگی ها و غیرت مندی هایش ماندگار و درس آموز و پرنفوذ ماند که پاسخ به امان نامه شمر ملعون را نداد و تا امامش اجازه نداد با دشمنش هم حتی اتفاقی نه دست داد و نه تماس گرفت.
برای پذیرش نفوذ باید دشمن را بپذیریم و برای مقابله با پدیده کهنه نفوذ و واجب فراموش شده عده ای باید عباسی عمل کنیم، باید روش دشمنی دشمن و شیوه نفوذش را بشناسیم. در وهله بعدی باید نفوذپذیران را بشناسیم، باید دشمن را ناامید کنیم و دشمن را از ارتباط گیری با ما پشیمان کنیم، باید به جامعه، قدرت و برتری خودمان و ضعف و ذلالت دشمن را بشناسانیم. تا با یک شایعه قدرتمندی و بزرگی لشکر یزید زمان، از اطراف مسلم زمان پراکنده نگردند و کربلای دیگر نیافرینند.
